بچه ها تا زمانی که در زبان آموزی ماهر نشده اند از گریه برای بیان خواسته هایشان استفاده می کنند.اما این کار در برخی از بچه ها حتی بعد از این دوره ، ادامه دار می شود چراکه به آنها آموخته نشده که برای رسیدن به خواسته ی خود از روش های افراد بالغ باید استفاده کنند.
DCF 1.0
پیشنهادات
1.وقتی بچه ای گریه می کند، با فرمان دادن های پیاپی سعی نکنید گریه اش را قطع کنید چرا که او حتماً به دلیلی گریه می کند. ابتدا با آرام کردن محیط و شگردهایی مثل در آغوش کشیدن او،فضا را برای صحبت کردنش مهیا کنید و کمکش کنید تا دلیل گریه کردنش را بگوید.
2.او را به خاطر گریه کردن سرزنش نکنید. مثلاً نگویید “گریه کردن برای او عیب است”. بلکه سعی کنید احساسات او را درک کنید. بچه ها اغلب با گریه کردن می خواهند شما، آنها را درک کنید. پس به او نشان دهید که این کار را انجام دادید تا از گریه کردن دست کشیده و با شما صحبت کند.
3.گاهی بچه ای در بین خانواده ،توجه ی کافی نمی بیند و برای کسب توجه ی بیشتر به گریه کردن روی می آورد. در این حالت اعضای خانواده را در خلوت از این مسأله آگاه سازید و ترتیبی دهید که همگی با کودک ارتباط بیشتری گرفته و به او توجه کافی داشته باشند.
4.در برخورد با کودکانی که تیپ شخصیتی آنها حساس تر است، محتاط باشید و با آنها رفتار های خشن و زیاد جدی نداشته باشید.
5.گاهی گریه فرزند شما به خاطر بی خوابی یا بدغذایی است. پس ابتدا دلیل اصلی گریه را کشف کنید و مشکل را برطرف سازید.مثلاً خواب نیمروزی برای بچه ها که خیلی تحرک دارند راه حل مفیدی است و همچنین قرار دادن میان وعده های سالم هم می تواند از لحاظ تغذیه بسیار کارساز باشد.
6.گریه کردن برای برخی بچه ها عادت شده،به شکلی که حتی گاه به گریه های تصنعی دست می زنند.اگر تشخیص دادید که فرزندتان خود را به گریه می زند،به هیچ وجه به گریه اش توجه نکنید و محل را ترک کنید تا یاد بگیرد از گریه کردن استفاده ی ایزاری نکند.
