خودشیفتگی افراطی و بعضاً آزار دهنده یکی از خصوصیات طبیعی دوره‌ی نوجوانی است. متخصصین معتقد هستند که این خودشیفتگی خاص به دلیل گذر نوجوان از تفکر عینی و کودکانه به تفکر انتزاعی و رشد یافته بروز پیدا می‌کند.
افراد در این دوره برای کسب هویت خود، مدام با افکار و احساسات مختلف ، پیچیده و متناقض دست به گریبان هستند. نوجوان در واقع خود را محور جهان می‌بیند، در نتیجه بسیار انتقاد ناپذیر است و از گفته‌های خود معتصبانه طرفداری می‌کند. گاهی از چیزهایی دفاع می‌کنند که خودشان هم به آنها اعتقادی ندارند. ولی به دلیل خودشیفتگی به هیچ وجه اشتباهات خود را نمی‌پذیرند و آنها را به هر نحوی توجیه می‌کنند.
آگاهی والدین از روند و علت بروز این خصوصیت در فرزند نوجوان بسیار مفید است. برخورد والدین نسبت به فرزندانشان در این سن باید تا حد زیادی خوددارانه و به دور از انتقاد و نصیحت و مجادله باشد، چراکه نتیجه کاملاً معکوس دارد.
والدین بهتر است که با پذیرش هر چند ظاهری اعتقادات و افکار نوجوان، از راه‌های غیر مستقیم، بدون آنکه به غرور فرزندشان لطمه‌ای وارد شود، سعی کنند اشتباهات او را با پیشنهادات یا دادن اطلاعات، تصحیح کنند و گاهی هم هنگام غلیان احساسات و هیجانات آنها درباره طرفداری از موضوع یا عملی نادرست، سکوت کنند تا خود نوجوان بعد از خاموش شدن هیجاناتش، منطقی‌تر به آن موضوع بیندیشد و متوجه اشتباهش شود.
خودشیفتگی در نوجوانان
26
شهریور
